یک عزیز، یک دوست، وقتی آدم را در بغل بگیرد چه می‌شود؟! او را می گیرد و می‌سازد و عوض می‌کند،‌ دو مرتبه سرجایش می‌گذارد.

مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: ما قاصد هستیم. مقصدی داریم. انبیا هم قاصدند. آمدند به ما خبر دادند و ما را هم راه انداختند. اما مقصد کجاست؟ مقصد در ذات خود شماست. همان چراغ و همان نور. قشنگ با آنها تماس بگیر! در جایی خلوت. چه انیسی از آن بهتر! چه مونسی از آن بهتر! اگر کسی می‌خواهد عشقبازی هم بکند؛ با آن بکند، با ذات خود.

آن جا بنشین ببین با تو چه می کند. جایی خلوت، سر نماز می‌نشینی او شما را در بغل می‌گیرد، بلکه شما او را بغل می‌گیری. آن نور می‌آید و شما او را در بغل می‌گیری. آن گاه انسان خودش را رها می‌کند تا هر جا که می‌خواهد ببرد. جایش خوب است.

یک عزیز، یک دوست، وقتی آدم را در بغل بگیرد چه می‌شود؟! او را می گیرد و می‌سازد و عوض می‌کند،‌ دو مرتبه سرجایش می‌گذارد. یک دقیقه خلوت کردیم عوض شدیم، سبک شدیم، راحت شدیم. ان شاء الله شما هم می‌یابید.

کتاب طوبی محبت – ص 58
مجالس حاج محمد اسماعیل دولابی